Ron (1940) vertelt in het Haarlemse Verhalenhuis over de oorlogsjaren die hij in de Mr. Gerlingsstraat, het straatje recht tegenover deze locatie, heeft beleefd. Hoe zijn die jaren voor hem geweest, in een gezin waarvan de ouders ook de broers Max en Eddie Cohen onderduik gaven? Als er over de jongens werd gesproken ging dat over ‘paardje’ en ‘hondje’. Op deze manier zou de kleine Ron de onderduikers niet kunnen verraden. De vader van Ron gaat zelfs een poosje in Duitsland werken, om te voorkomen dat ze hem met een huiszoeking komen halen.
Gelukkig hebben Max en Eddie beiden de oorlog overleefd. Tot aan het overlijden van de vader en later de moeder van Ron hebben beide broers een liefdevol contact met hen aangehouden. Na de oorlog horen Max en Eddie dat hun ouders en zusje in de kampen zijn vermoord, net als heel veel familieleden. Het gezin Cohen woonde boven hun juwelierszaak in het statige maar nu niet meer bestaande pand Houtplein 15. Het bestond uit vader Benjamin Cohen, moeder Roosje Cohen-van Wezel en de kinderen Elly, Max en Eddie.
Hoewel Joden vanaf 1940 niet meer hun eigen bedrijf mogen drijven, zijn de Cohens niet direct bang voor de toekomst. Maar in de loop van 1942 moet de hele familie onderduiken. Door verraad wordt vader Benjamin al in het najaar opgepakt en in december 1942 in concentratie- en vernietigingskamp Auschwitz vergast. Ook mevrouw Oskam, tante Ossie, de bewoonster van het huis waar Benjamin ondergedoken zat, wordt opgepakt. Zij wordt opgesloten in het ‘Oranjehotel’. Dat was toen de bijnaam voor de gevangenis in Scheveningen. Zij overleeft de oorlog maar kan door de mishandelingen in de gevangenis nooit meer goed lopen. Zij overlijdt in 1985.
De broers Max en Eddie pakken na de oorlog ondanks alles hun leven weer op. Max keert terug naar het familiebedrijf op het Houtplein en de juwelierszaak krijgt de naam ‘Stuurman & Cohen’. Eddie begint in de Brouwersstraat 41 een zilvergieterij genaamd ‘De Smeltoven’.
